Παρίσι - τις γιορτές...

Pont Sully, απόγευμα 22 Δεκέμβρη,







Λίγο μετά, την ίδια μέρα,






Υπαίθριο πατινάζ έξω από το Hotel de Ville...









Cafe Mere Lachaise, Belleville, 19 Δεκέμβρη








Χρόνια Πολλά... :)

Πρέπει να είμαστε καχύποπτοι με τις λέξεις…

Αποχαιρετισμός – πίσω στην Ελλάδα…

Οι γιορτές είναι πάντα παράξενες στις μεγάλες πόλεις ….

Σκεφτόμουν όλα αυτά που έγραφα – πόσο τελικά τουριστικά μπορεί να ακούγονται σε κάποιον που ζει στο Παρίσι, πόσο σαν να αναπαράγω κλισέ.. το «ρομαντικό» Παρίσι, το Παρίσι του σώματος...

Η Αστυνομική βία στο Παρίσι –οι αστυνομικοί που περιπολούν ένοπλοι και με αέρα τραμπούκου – (μια αστυνομία που σε καθεστώς ειρήνης και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το 1961 σε ένα βράδυ δολοφόνησε δεκάδες αλγερινούς που διαδήλωναν ειρηνικά (η 17^η Νοέμβρη της Γαλλίας – μόνο που για αυτό το έγκλημα ποτέ κανενας δεν καταδικάσθηκε – δεν απολογήθηκε καν ….)

Το Παρίσι των μεταναστών – Asylum seekers, - όπως το προτιμούν στην Αγγλία καθώς μας προστατεύει από το refugees – πρόσφυγες…

Η Amelie είχε εξοργίσει πολλούς, έχοντας εξορίσει από το τοπίο της όλους τους μετανάστες, τους διαφορετικούς, ζωγραφίζοντας ένα ανύπαρκτο, θεωρητικό Παρίσι – ποιητική αδεία φυσικά πάντα….

Όμως η σημερινή ποίηση είναι ακριβώς εκεί: Στους Σενεγαλέζους, στους Μαροκινούς, στους Βιετναμέζους – σε όλους αυτούς που ανοίγουν την πόλη στους τέσσερις ορίζοντες – την διασχίζουν και την δροσίζουν σαν ένα αεράκι από τις ακτές τις Αφρικής και της Ασίας… Στις ανηφόρες της Belleville, στα RER από το Clichy (που οι λεπτεπίλεπτοι Παριζιάνοι δεν παίρνουν), στο Παρίσι που ζεί έξω από το peripherique...

Είναι η πραγματική περιπέτεια των μεγάλων πόλεων, το Eldorado και η Αγρια δύση, ο Balzac και ο Stendhal με τους ήρωες από την επαρχία – Le Rouge et Le Noir - πως μπορεί να υπάρξει η ιστορία του Παρισιού χωρίς αυτούς?

Οι πόλεις και το σώμα….

Σε όλες τις πόλεις του Βορρά (και παντού όπου ο καιρός σε αναγκάζει) το σώμα είναι λίγο πιο παραμελημένο από ότι στη Μεσόγειο – είναι από τα πρώτα πράγματα που παρατηρείς: To σώμα κρυμμένο πίσω από χοντρά ρούχα, χωρίς οσμή, χωρίς ιδρώτα δεν ξεχειλίζει – δεν διεκδικεί αυθάδικα, θορυβωδικα την αλήθεια του - και η ύπαρξη του είναι κάτι για το οποίο σχεδόν απολογείσαι… Υπάρχει σε μια λογοτεχνία (και θρησκεία ) πολύ λιγότερο γήινη – αλλά υπάρχει και σε καθημερινά πράγματα:

Η απόλυτη – αδιαπραγμάτευτη – απαίτηση να δικαιολογηθείς αν ακουμπήσεις η σε ακουμπήσει κάποιος στο μετρό– το βλέμμα που δηλώνει από ξάφνιασμα (σε ξέρω?) εώς άπειρη ενόχληση (προμήνυμα αγρίας, ανεξέλεγκτης βίας) – και όλα αυτά εξορθολογικευμένα - δικαιολογημένα πίσω απο το «personal space» των Αγγλων – η ανάγκη για τα 30 εκατοστά ελεύθερου (από άλλα σώματα) χώρου …Πάντα στο Λονδίνο χρειαζόταν να μαθαίνω στους φίλους μου το savoir faire των δημόσιων χώρων – πως πάντα πρέπει να κινείσαι σχεδόν χορευτικά, αποφεύγοντας πάση θυσία το άγγιγμα σε αγνώστους…

Και το άγγιγμα που θεραπεύει? Το άγγιγμα που σημαίνει – «Μην φοβασαι» – είμαι σαν και σένα – μοιραζόμαστε τα ίδια υλικά – το ίδιο σώμα ? (Και σε εμάς, που δουλεύουμε και ζούμε κοντά και δίπλα σε σώματα – νέα και γερασμένα, υγιή η άρρωστα - ανθρώπους που το σώμα τους φέρνει σε εμάς …)

Στο Παρίσι (σχεδόν όπως και στην Αθήνα – και πάντως πιο πολύ από το Λονδίνο) οι άνθρωποι τρομάζουν λιγότερο από το τυχαίο άγγιγμα – στο μετρό, στο κολυμβητήριο – δεν τινάζονται αγριεμένοι όταν τους ακουμπήσεις – και για αυτό μου φαίνονται πολύ πιο υγιείς…

Κλασσικά Εικονογραφημένα..

Την Κυριακή που πέρασε ξύπνησα αργά και δεν ήπια καφέ, πήγα κατευθείαν στο μετρό...





… ακορντεόν και βαλκανικά γέλια …

…Ο ήλιος στα παραθυρα του Musee du Monde Arabe ...

..και στο υπόγειο του ιστορίες απο ταξίδια στην Υεμένη…

...από την ταράτσα ο ήλιος στον Σηκουάνα…

.. Place des Vosges…

...νύχτωσε...

...café de l’Ιndustrie...

...electric gypsyland στο Batofar...

Εγχρωμη μέρα …:)

Ο Flaubert μισούσε τα κλισέ...

Έγραψε το Λεξικό κοινοτοπιών (Dictionnaire des idées recues) το 1869 - και κοίταξε την βλακεία των συμπατριωτών του κατάματα…

Στο λήμμα Αγγλοι έγραψε:

Anglais: Tous riches - Άγγλοι: Oλοι πλούσιοι.

Στο Λήμμα Παρίσι:

Paris: La plus grande prostituee – Παρίσι: Η μεγαλύτερη πόρνη..

Κλισέ λοιπόν...

"Το Λονδίνο είναι πόλη φτιαγμένη για να δουλεύεις, ενώ το Παρίσι είναι πόλη φτιαγμένη για να ζεις..."

Ολα τα κλισέ είναι λάθος…

Ολα τα κλισέ έχουν ένα ψήγμα αλήθειας….

Η ζωή – και η απόλαυση της - έχει τη θέση της στο Παρίσι με έναν τρόπο που δεν θα χωρούσε ποτέ στο Λονδίνο… Το βλέπεις στις κινήσεις των ανθρώπων (λίγο πιο αργές), στο ντύσιμο, στις γυναίκες, στο φαγητό…

Είναι σαν η υπόγεια ενοχή που σέρνεται στο Λονδίνο, για ότι δεν είναι δουλειά , να έχει κρυφτεί για τα καλά…

Οι στιγμές που η ζωή διεκδικεί το παρόν στο Παρίσι δεν σε ξαφνιάζουν, τις βλέπεις παντού. Αντίθετα, στο Λονδίνο όταν η ζωή περισσεύει από την καθημερινότητα το κάνει με ένα τελείως απρόσμενο και ορμητικό τρόπο - και γι'αυτό πιο πολύτιμο ..

Η εκκεντρικότητα (και το αλκοόλ) είναι ο τρόπος που έχουν οι Άγγλοι για να διεκδικούν την ελευθερία τους

Στο Παρίσι οι άνθρωποι φιλιούνται στους δρόμους περισσότερο – πιο ελεύθερα, για πιο πολύ ώρα και πιο ανοιχτά – σαν να διεκδικούν τον ρόλο τους (έστω και μικρό) στην ταινία που παίζεται κάθε μέρα – που είχαν δει πριν να έρθουν στο Παρίσι και που το trailer της βρίσκεται στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Doisneau του Bresson και του Boubat…

Cibelle..La maroquinerie, Παρίσι 26 Νοέμβρη 2006

Πώς μπορεί μια επαγγελματίας τραγουδίστρια να κρατάει ακόμα την αθωότητά της στην σκηνή - αντλώντας απίστευτη ενέργεια από αυτήν ακριβώς την αθωότητα?
Πως μπορεί ακόμα να κάνει πάρτυ με τον κόσμο που ανεβαίνει στη σκηνή στο τέλος της συναυλίας ?
Πως μπορεί μια βραζιλιάνα να τραγουδάει στο Παρισι τόσο νοσταλγικά για το Λονδίνο που την έχει ( και σε έχει) υιοθετήσει?
Πως μπορεί ένα τραγούδι να κλείνει μέσα του όλη την ειρωνεία του Λονδίνου - την τρυφερότητα και την σκληράδα του και τους ανθρώπους από τις πέντε ηπείρους πού ζούν εκεί?
Να τραγουδάει σπασμένη electronica και samba και industrial και να είναι αστεία και καθημερινή και αισιοδόξη και μελαγχολική μαζί?
Κάπως Ετσι!

Καθυστερημένη είσοδος…

Οι συστάσεις…

«Ο Μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές» λεγόταν μια παλιά ταινία του Κουστουρίτσα

Κι εγώ θα βρίσκομαι για 6 μήνες μακριά από το (μητρώο πλέον) Λονδίνο, μοιρασμένους ανάμεσα Παρίσι και Άμστερνταμ..
Με αρκετό καιρό ελεύθερο.. Να βάζω τις σκέψεις μου σε μια τάξη...
Και με αποσκευές που πρέπει – επιτέλους - κάπου να αφήσω (έστω και σε προσωρινό left luggage )…

Καλησπέρα – Καλημέρα σας.
(Μια περίεργη αίσθηση – σαν να μιλάς μόνος σου, αλλά με το παράθυρο ανοιχτό κατακαλόκαιρο, και να μπαινουν από παντού οι θόρυβοι – και άλλο τόσο να εκπέμπεις τις κουβέντες σου… )

Κάπως σαν ημερολόγιο – ή σαν χειρουργικό logbook…

Γιατί μ'αρέσουν τα ταξίδια - σύντομη έκθεση ιδεών

1. - Γιατί η περιπλάνηση είναι εγγεγραμμένη στο γενετικό μας κώδικα, στο συλλογικό μας ασυνείδητο - ήμασταν τροφοσυλλέκτες, νομάδες και κοινοκτήμονες πολύ πριν γίνουμε καλλιεργητές και ιδιοκτήτες
2. -Γιατί στα παραμύθια και τις ιστορίες όλων των φυλών και πολιτισμών, ο ταξιδιώτης είναι πρόσωπο θετικό, σχεδόν ιερό
3. -Γιατί ταξιδεύοντας γνωρίζεις τον τόπο από όπου έφυγες - ακριβώς όπως κάνοντας κάνεις ένα βήμα πίσω από τον καθρέφτη βλέπεις πιό καθαρά το πρόσωπό σου
4. -Γιατί το πιο μαγικό πράγμα σε ένα ταξίδι στους ανθρώπους είναι το να αναγνωρίζεις το πόσο ίδιοι ήμαστε μέσα στις διαφορές μας - σαν σπείρα ή λαβύρινθος, πάντα ξαναγυρνάς ταξιδεύοντας στο σημείο από όπου ξεκίνησες - αλλά διαφορετικά
5. -Γιατί είναι απίστευτα κουραστικό να προσπαθείς συνέχεια να κλείνεις τα μάτια στο υπόλοιπο 99.99 του κόσμου πού απλώς δεν τυχαίνει να ζει στη γειτονιά σου
6. -Γιατί είναι ο πιο ενδιαφέρων και διασκεδαστικός τρόπος να γίνεις πιο σοφός
7. -Γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος να νικήσεις τις εξαρτήσεις σου από τα πράγματα και τον καταναλωτισμό - αφού το πιο ακριβό πράγμα πού έχεις ανάγκη όταν ταξιδεύεις είναι τα μάτια και το μυαλό σου
8. -Γιατί είναι ο τρόπος να ζήσεις περισσότερο – αφού πάντα ο χρόνος διαστέλλεται όταν ταξιδεύεις
9. -Γιατί τα χρώματα πάλλονται , οι μουσικές δυναμώνουν, οι δρόμοι ανοίγονται και τα χαμόγελα ανθίζουν όταν ταξιδεύεις
10. -Γιατί ταξιδεύοντας αποκαθιστάς την εξουσία του τυχαίου - ξαναρίχνεις τα ζάρια