Το μουσείο θεάτρου έξω από το σπίτι μου…
Nα σου πω πως είναι το Άμστερνταμ ;
Θα σου άρεσε…
Έξω από το παράθυρο μου καθρεφτίζονται τα νερά..
Φωτάκια κρεμασμένα στις γέφυρες..
Όλα σε ανθρώπινο μέτρο – δύο βήματα η γέφυρα, πέντε να την διασχίσεις…
Κάνει πολύ κρύο – και ο ήλιος πολύτιμος..
Ο κόσμος ζεστός και γελαστός – ισορροπημένος…
Κι εγώ εδώ, πάλι από την αρχή – une saison en enfer…
Αθήνα Χριστούγεννα…
Στην κλασσική ερώτηση – γιατί έγινες γιατρός - είχα πάντα πολύ καθαρά την απάντηση
στο μυαλό μου – ακριβώς γιατί ποτέ δεν ήταν αυτονόητο, αλλά κάτι που είχα σκεφτεί πολύ:
Η minimal εκδοχή είναι γιατί ζηλεύω και θέλω να καταλάβω αυτή τη φράση - "Τίποτα ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο"
Οι άνθρωποι είναι το πιο ενδιαφέρον αντικείμενο που μπορείς να μελετήσεις - και το πιο βασικό, πρωταρχικό τους στοιχείο, το σώμα τους, με όλες τις φυσικές του λειτουργίες, τις εκκρίσεις και την οσμή του, την ακμή και την παρακμή του. ..
Να έρθεις κοντα – να καταλάβεις (το μόνο πράγμα ίσως που αξίζει κανείς να καταλάβει) το πόσο ίδιοι είμαστε (και πόσο τέλεια και αναντίρρητα αυτό αναδείχνεται στα κύτταρα μας, στο δέρμα και στο δόντια μας, στα εσωτερικά μας όργανα) – η κοινή μας κληρονομιά και καταδίκη, πέρα από κοινωνικές συμβάσεις, καταγωγή, θρησκεία , ηθική, φύλο, - το σώμα μας…Η μόνη βάση που μπορεί να υπάρξει για μια πραγματικά ανθρωποκεντρική ηθική – πέρα από θρησκείες και θεωρητικά σχήματα…
Και μαζί με αυτό – να μένεις συνεχώς έκθαμβος καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσα, πιο ποιητική, πιο αστεία, πιο αναπάντεχη και οι ήρωες της πιο ηρωικοί, πιο έξυπνοι, πιο ανεξιχνίαστοι από οποιουσδήποτε κινηματογραφικούς ή άλλους ήρωες...
Επιβεβαιώθηκε αυτό αυτές τις μέρες – στο IDFA – το μεγαλύτερο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στον κόσμο, που γίνεται κάθε χρόνο στο Αμστερνταμ… Η πραγματική ζωή έχει πολύ πιο ενδιαφέροντες ήρωες – πιο χαρισματικούς, ζωντανούς, αστείους, παράξενους, ρομαντικούς, επαναστατημένους, θλιμμένους ή χαρούμενους από οποιαδήποτε ταινία…
Into the Light:
The price of sugar :
Chicago 10 :
Crazy Love:
και επίσης Paradise - Three journeys into the world και Sarafan: …
Πρασσονήσι, Νότια Ρόδος 13 Σεπτέμβρη 2007
9 Σεπτέμβρη 2007 - Μιλένα για Νάξο
Πρασσονήσι Νότια Ρόδος Σεπτέμβρης 2007
Σίφνος, Πετάλι, Ιούλιος 2007Ελλάδα – καλοκαίρι 2007….
Το ξέρω, πάλι εξαφανίστηκα – το Λονδίνο που έχανα- αποχαιρετιστήρια πάρτυ / βόλτες βραδινές σε ένα τοπίο άφηνα– και μετά βδομάδες σε νησιά – Νάξος, Σέριφος, Σίφνος, Πρασονήσι….
V festival στο Chelmsford – o Travis θεατρικός όπως πάντα, ο James (που είδατε και στην Αθήνα), η ΚΤ Turnstall, Fratellis, o Iggy Pop,Foo Fightes, Killers, Kasabian…
Αποχαιρετισμός στο Λονδίνο – βιαστικός – αλλά θα ξαναγυρίσω..
Αεροπλάνο για Αθήνα και πλοίο για νησιά..
Ιδρώτας, αμείλικτος ήλιος, το σώμα διεκδικεί ξανά το προσκήνιο – ιδρώνει, δυσανασχετεί με τα ρούχα, αλλάζει χρώμα στον ήλιο και εκτίθεται σε κοινή θεά..
Αποχαιρέτησα το Λονδίνο καθόλου χαρούμενος που φεύγω – και μετά στα πλοία στο Αιγαίο – εκτυφλωτικός ήλιος κι εγώ μαγνητισμένος σαν λαγός μπροστά σε προβολείς αυτοκινήτου…
Ο ήλιος κρυμμένος πίσω από το Kite…Ο αέρας σηκώνει σκόνη και κύματα…
Το μόνο καλοκαιρινό soundtrack – σαν loop βέβηλο και πρόστυχο – είναι το καλοκαίρι μου αυτό στην ελλάδα
Ρόδες – βουντού!
Περνάν οι μήνες και οι ντοπαμίνες …
…Μπουγάδα στην Ταράτσα της ΓΑΔΑ
Καθώς κερνάμε την Ελλάδα με την λυρική λιακάδα…
(Ποιος αρχίζει τώρα νέα δουλεία? Έστω και στο Άμστερνταμ? ¨)
(Εγώ!)
Λίγο μετά την επιστροφή από τη Βηρυττό ..
Οι φωτογραφίες που τράβηξα…
Δύσκολο να τα βάλεις όλα σε μια σειρά – μόλις 5 μέρες, έχοντας διαβάσει πολλά (Robert Fisk, Pity the Nation και The War for Civilisation)…
Πήγαμε όταν άρχιζαν οι αψιμαχίες στα προσφυγικά στρατόπεδα στην Τρίπολη – και μας υποδέχτηκαν με (χωρίς τραυματίες ευτυχώς) βόμβες στο shopping mall…
Πώς να τα βάλεις σε σειρά?
Όπως και σε μας – κάθε αφήγηση της ιστορίας του Λιβάνου είναι εν δυνάμει πολιτική / πολεμική ενέργεια..
Φοίνικες – μια ιστορία ταξιδευτών που πάει πολύ πίσω, σε όλη τη Μεσόγειο …(Αλλά και πάλι και η διεκδίκηση αυτής της ταυτότητας σημαίνει χριστιανός – και άρνηση του αραβικού χαρακτήρα τους…)
Σύριοι – ένα κράτος που έγινε από τους Γάλλους για να τιμωρήσει την ανυπότακτη Συρία – παίρνοντας το κομμάτι δυτικά της κοιλάδας Μπεκάα και ενώνοντας το με το χριστιανικό κομμάτι του βόρειου Λιβάνου…
Δεκάδες θρησκείες και λαοί – Χριστιανοί Καθολικοί, Χριστιανοί Μαρωνίτες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι Σύριοι και Χριστιανοί Ορθόδοξοι Ελληνόφωνοι, Μουσουλμάνοι Δρούζοι, Μουσουλμάνοι Σουνίτες, Σιίτες και Αλαβίτες..
Τριάντα χρονια πολέμων ..
Ο χριστιανός ταξιτζής που μας πάει στο Baalbeck – “οι μουσουλμάνοι είναι απολίτιστοι και αμόρφωτοι..»
Ο κέδρος του Λιβάνου (που πλέον σχεδόν δεν υπάρχει – προστατευόμενο είδος στα βουνά του βορρά) – στυλιζαρισμένο σύμβολο – με αιχμές που παραπέμπουν στην νεοφασιστική ιδεολογία των Φαλαγγιτών….
Ο κατακόρυφος ήλιος και οι παράξενες σκιές από τα πουλιά στο Baalbeck – ναός του Βαάλ – Ηλιόπολις μετά από τους έλληνες και τους ρωμαίους – στη Hizbollah – land, με DVD του Nasrallah και της (πανταχού παρούσας, μοναδικού ατόμου που μπορεί να ενώσει χριστιανούς και μουσουλμάνους) Feyrouz..
Η υπνοβατική σχεδόν αίσθηση των κατοίκων της Βηρυτού – σαν να μην ελέγχουν τη ζωή τους πλέον – «μπορεί να γίνει πόλεμος ξανά» «θέλουν να μας κάνουν να πολεμήσουμε ξανά μεταξύ μας» - σαν να παίζουν όλοι σε μια ταινία χωρίς να έχουν γράψει τους ρόλους…
Το κορίτσι με την αμερικάνικη προφορά στο White Club, στον 20ο όροφο, με τη Hariri – Land, το ξαναχτισμένο από την αρχή πανάκριβο κέντρο – κομψό σαν να είναι στο κέντρο της Γενεύης – και το ίδιο άψυχο..
Το πόσο μακριά από τα στερεότυπα είναι οι Shia και η Hezbollah – το κορίτσι στο μπαρ με την λονδρέζικη προφορά και τις αγγλικές ρίζες που εξηγούσε πόσο αστείοι είναι οι διαχωρισμοί…
Αλλά η πόλη ακόμα καπνίζει - μια ιστορία γραμμένη με σφαγές που απαντήθηκαν με άλλες σφαγές – οι Μουσουλμάνοι στην Καραντίνα, οι Χριστιανοί στη Σαμπρα και Σατίλα ..
Και πόσο όμορφος λαός είναι – σχεδόν μοιραία όμορφος, σαν να διαπράτει ύβρη..
Τρια εκατομμύρια Λιβανέζοι στη χώρα τους – 16 εκατομμύρια στις 4 γωνίες του κόσμου…
Τα μπαράκια στην Aσράγια – το μπαρ Prague – ο τρόπος που είπαν φοβισμένα «κλείνουμε νωρίς σήμερα» και το λεύκωμα με ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τους φαλαγγίτες- σαν ένα απλό 70s coffee table book – “ένα ευρωπαϊκό ανάχωμα ανάμεσα στους άραβες – η αισθητική της εθνοκάθαρσής…
Σαν μια σχέση που θέλουν να κρατήσουν ζωντανή – λογικά και ώριμα έχουν αποφασίσει ότι αξίζει να προσπαθήσουν – αλλά χωρίς τον δύσκολο τρόπο της αναζήτησης και αυτογνωσιας – απλώς διακριτικά αποφεύγοντας αναφορές σε ότι τους χωρίζει – και κρατώντας όλα τα ενθύμια από τις άλλες τους σχέσεις – βραδυφλεγείς βόμβες, έτοιμες να τινάξουν στον αέρα ανά πάσα στιγμή τα πάντα…
Nαύπλιο 25 Μαίου 2007Έναν μήνα μετά –
Σύμφωνα με φήμες - η ζωή υπάρχει πέρα από τα μπλόγκς –
Και η δική μου εισέβαλε πολύ πιο έντονα από ότι περίμενα γυρνώντας στην Αγγλία –
(πολύ) δουλειά καθημερινά – και πολλοί οι φίλοι που είχα χάσει για έξι μήνες –
Τον ένα μήνα από το τελευταίο πόστ μου, ξανα ανακάλυψα πόσο μου είχε λείψει το Λονδίνο και οι φίλοι μου – και οι περισσότερες μέρες περνούσαν χωρίς ουτε καν μια ώρα που να είμαι μόνος –
(και μου άρεσε αυτό!)
Και στο Λονδίνο πάει πολύ το global warming :) - από εδώ και πέρα θα έχει συνέχεια καλοκαίρι –
Αλλά εγώ καταλαβαίνω τώρα πόσο την πόλη αυτή, όπου ήρθα για «δουλειά», μετά από 8 χρόνια, σίγά – σιγά την συνήθισα – όπου η συνήθεια μπλέκεται με την αγάπη τόσο που δύσκολα τις ξεχωρίζεις –
Όταν μπορείς να δείς ολοκάθαρα όλα τα άσχημά της – την βρωμιά, την μισθοφόρο ψυχή της, την εξουθενωτική της ταχύτητα –
Αλλά ,
Τατυτόχρονα την δικαιολογείς για όλα αυτά – και στέκεσαι στα καλά της – την ζωντάνια, την νεανική της ψυχή, το πόσο ανοιχτή είναι σε όλες τις χώρες και τις ηπείρους, το πόσο απόλυτα σύγχρονη είναι…
Δεν άλλαξα – ακόμα θυμάμαι πολύ καλά το πόσο με ενοχλούσε η αδυναμία των άγγλων να διασκεδάσουν χωρίς να γίνουν λιώμα – αλλά, τώρα μπορώ να δώ μια (αναρθρή αλλά υπαρκτή) τάση προς την φυγή, την έκτσταση - πίσω από αυτό ..
Ναι – ακόμα με ενοχλεί η υπερβολική τους ευγένεια – το sorry και το thank you που επαναλαμβάνονται ως μάντρα, είς το άπειρο – (αλλά τώρα , χωρίς να το συμμερίζομαι, μου φαίνεται σαν απαραίτητο λιπαντικό σε σχέσεις που πολύ συχνά είναι σκληρές και τραχείς στην καθημερινότητα τους…
Η εκκεντρικότητα τους – η ανάγκη στο δρόμο να γελάσουν – να αισθανθούν για λίγο κοντά σε κάποιον – το πόσο εύκολα τους κερδίζεις αν αποφασίσεις για λίγο (στο εξωτερικό ιατρείο για οαράδειγμα ) – να ενδιαφερθείς λίγο για αυτούς – να τους κοιτάξεις λίγο πιο πολύ στα μάτια…
Πάντως – αν με τα μπλόγκς είχα και μόνο γνωρίσει τα παιδιά από τα καπέλλα – θα αξιζε που το έφτιαξα – και έσtω και καθυστερημένα, 1 μήνα μετά, ένα μεγάλο ευχαριστώ, και ένα συγνώμη για την εξαφάνιση, σε όλους όσους με δέχτηκαν σαν παλιό φίλο, σαν να με ήξεραν τόσο καλά, εκείνο το βράδυ στα εξάρχεια – και το CD - που είναι το μόνο που ακούω – σε αμάξι και σπίτι – εδώ και ένα μήνα..
(Γραμμένο στο αεροπλάνο προς Βηρυτό – αλλά αυτό είναι θέμα άλλου πόστ!)
Καλώς σας ξαναβρήκα!
Κυριακή 23 Μάρτη 2007, Jordaan, AmsterdamΠολλές μέρες χωρίς νέα κείμενο και φωτογραφίες…
(Και χρωστάω ακόμα την ιστορία στον Γιώργο από την Μίλατο – δεν το ξέχασα..)
Αλλά πέρασα τις τελευταίες μέρες μου στο Αμστερνταμ σχεδόν σε ένα συννεφο από ξενύχτια – και πολύ δουλεία μαζί.. (τις τελευταίες 10 μέρες κοιμόμουν κατά μέσο όρο 4 ώρες κάθε βράδυ) …
Αλλά έφυγα τώρα – θα είμαι Αθήνα για λίγες μέρες – και από Κυριακή του Πάσχα επιστροφή στα πάτρια εδάφη (?τι!) – Λονδίνο…
Οι ιδέες για ποστ υπήρχαν κάθε μέρα , αλλά κάθε μέρα πίστευα ότι κάτι έλειπε..
Και το άφηνα…
Την τελευταία Κυριακή – βόλτα στη Leidseplein – ποδηλατάδα στο ανοιξιάτικο Αμστερνταμ - το εξάμηνο που τελειώνει – και τι έμαθα - προσπαθώντας να μαζέψω τις σκέψεις μου – και να γράψω και κανα ποστ - η κοπέλλα στο De Bale που δεν θέλει να πληρώσω τον καφέ – «You have a peaceful karma..» (ποιος? Εγώ – που όλοι μου λένε ότι μιλάω γρήγορα, κινούμαι συνέχεια και αδυνατώ να σταθώ ήσυχος για πάνω από 1 λεπτό…)..
Αλλά είχε ωραία λιακάδα – όντως το μυαλό μου είχε ανοίξει – καθόμουν χαζεμένος να βλέπω και να ακούω τα δύο ακκορντεόν και το κλαρίνο από την Βουλγαρία και τα κοριτσάκια να φεύγουν από τα χέρια των μανάδων τους και να χορεύουν…
Θύμιζε κάτι από τον μαγικό αυλό – τα παιδιά που εγκαταλείπουν την πόλη τους ακολουθώντας τις μουσικές – η ακόμα, τη Villa Natacha του Ελύτη..
Κυριακή 23 Μάρτη 2007, Leidseplein, Amsterdam
Κυριακή 23 Μάρτη 2007, Leidseplein, Amsterdam
Κυριακή 23 Μάρτη 2007, Leidseplein, AmsterdamΚαι δεν μπορώ να φύγω χωρίς αυτές τις σκόρπιες φωτό από μια πόλη – που μάλλον θα ξαναδώ σύντομα…
Μια από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω από το Λονδίνο είναι να περπατάω στο Hoxton και να βλέπω τα γκράφιτι του Banksy στο πεζοδρόμιο…
Ειρωνικός (αλλά ποτέ μεταμοντέρνα, αδιάφορα κυνικός) κάνει γκράφιτι που ισοδυναμούν σε πυκνότητα ιδεών με διατριβές – και πάντα με την κατάληξη που μου αρέσει: Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει! Καταναλωτισμός, ο σνομπισμός κάποιων ανθρώπων της τέχνης, μη βία, η ηλιθιότητα της βασιλείας, του καπιταλισμού – για μένα είναι ο πιο εύγλωττος και ακριβής εκφραστής της αμφισβήτησης αυτή τη στιγμή στην Αγγλία…
Ήξερα ότι είχε ζωγραφίσει στο παράνομο Τείχος στα Κατεχόμενα στην Παλαιστίνη – κινδυνεύοντας , καθώς οι Ισραηλινοί στρατιώτες δεν τον είχαν καθόλου καλοδεχτεί – είχαν μάλιστα ρίξει και κάποιες σφαίρες για εκφοβισμό.. Οι απόψεις του για το παράνομο αυτό τείχος είναι γνωστές – δεν είναι παρά ένα ακόμα σύμβολο κατοχής και εξουσίας, των Ισχυρών απέναντι στους Ανίσχυρους…
Και διάβασα πριν λίγες μέρες το ενδιαφέρον ποστ του Μιχάλη Μητσού για τον Marco και τον Jr από τις Βρυξέλλες που φωτογράφισαν καθημερινούς ανθρώπους από τα κατεχόμενα και το Ισραήλ με ευρυγώνιο 28αρη φακό σε αστείες γκριμάτσες και κόλλησαν τις γιγαντιαίες φωτογραφίες στο τείχος. Δηλώνουν ότι δεν τους εμπόδισε κανείς να τις κολλήσουν, και επίσης ότι δεν θέλουν να πάρουν θέση στη σύγκρουση – απλώς να υπενθυμίσουν ότι οι δύο λαοί μοιάζουν, και πρέπει να βρουν ειρηνική λύση κλπ κλπ…
Ακούγεται πολύ ανθρώπινο -
...αλλά το πρόβλημα με αυτή τη λογική είναι ότι εξισώνει το θύμα με τον θύτη –αγνοεί ότι η σύγκρουση γίνεται με ιλιγγιωδώς ασύμμετρους όρους - τόσο ηθικά όσο και στρατιωτικά και είναι ουσιαστικά ανάμεσα σε εξουσιαστή και εξουσιαζόμενο ....
Και θυμήθηκα τα γκράφιτι του Banksy που παίρνει θέση και είπα να τα ανεβάσω!
Καλημέρα!
Περπατάω ανάμεσα στα κανάλια, στις αποβάθρες, την κοιτάω πίσω από τον φακό και σιγά-σιγά, την κάνω λίγο δική μου…
(κανάλι Singelgracht, Amsterdam 19/2/2007, 5:29 μμ)
Πάντα φωτογράφιζα όχι για να θυμάμαι, αλλά για να βλέπω: Με τους φίλους μου πάντα διαφωνούσαμε – δεν ήθελαν να τους φωτογραφίζω, και μπορούσα να καταλάβω γιατί: Για αυτούς ήταν ένας υπερβολικά εύκολος τρόπος να θυμάσαι – ποτέ πλήρης και ποτέ ακριβής … Ένας τρόπος να καταναλώνεις μέρη, ανθρώπους και στιγμές – «Ο Χ και η Υ περνάνε υπέροχα στις διακοπές τους», «ο Χ μπροστά στον πύργο του Αιφελ» - οι φωτογραφίες σαν ένας τρόπος να μεταφέρεις την ανάγκη ιδιοκτησίας σου και στις αναμνήσεις– ματ με περιθώριο 10 Χ 15 …
Αλλά για μένα ποτέ δεν ήταν έτσι: Μέσα από τις φωτογραφίες έβαζα σε τάξη τις σκέψεις μου – λάθος, έφτιαχνα τον κόσμο στα μέτρα μου – γελαστό όταν ήμουν χαρούμενος, σκοτεινό, παράξενο...Φωτογραφίζουμε πάντα με αντίθετη φορά από ότι νομίζουμε – ο φακός στοχεύει προς εμάς – όχι το είδωλο απέναντι...
Και μετά από εμάς, η φωτογραφία έχει δική της ζωή - όπως λέει ο Εμπειρίκος -«μία φωτογραφία ζει, έχει ολόκληρη δική της δράσι, συνυφασμένη με την ζωή του θεατή, όπως ένα φλουρί, ένα κρύσταλλο, ή ένα γάντι» -και βγάζει τη γλώσσα στις δικές μας απόπειρες νοηματοδοσίας...
(De Rijetrkade, πίσω από Centraal Station, Amsterdam 24/2/2007, 2:17 μμ)
Και το Άμστερνταμ? Η Αλεξάνδρα είχε πεί – Ωραία πόλη, σκοτεινά νερά… Τώρα καταλαβαίνω λίγο την περιγραφή …
Πως συμβιβάζεται άραγε ένας τρόπος ζωής που σε φέρνει από τόπο σε τόπο και μια υπερβολικά ανεπτυγμένη αίσθηση νοσταλγίας? Η μήπως δεν υπάρχει καμμιά αντινομία ανάμεσα στα δύο?
(De Rijetrkade, πίσω από Centraal Station,Amsterdam 24/2/2007, 2:06 μμ)
Μηνύματα από το κινητό που φεύγουν σε αντικοινωνικές ώρες – νομίζεις στο πουθενα – αλλά δεν απευθυνονται σε σένα – πηγαίνουν κατευθείαν στον χειμώμα του 2004, στο καλοκαίρι του 2005.. Αραγε πως στέλνεις SMS στον Γενάρη του 2006?
To μήνυμα αυτό είναι για το καλοκαίρι που θα΄ρθει!
(Ι Will Not Draw As I Am Told - Jordan, Amsterdam5/3/2007, 6:26 pm)
