Σκεφτόμουν πόσο παράξενο είναι ένα μπλογκ...

Warelooplein, Αμστερνταμ, 3:16 μμ, 18 Φλεβάρη 2007

Weesperplein, Αμστερνταμ 3:26 μμ, 16 Φλεβάρη 2007

Nieumarkt, Αμστερνταμ, 3:15 μμ, 24 Φλεβάρη 2007

Σκεφτόμουν πόσο παράξενο είναι ένα μπλογκ

Πόσο παραπαίεις μεταξύ ειλικρίνειας και ανάγκης να κρυφτείς…

Είναι παράξενο να νοσταλγείς ..

Nostalgia is heroin for old people έλεγε ο Dara O’Brien στο stand up comedy

To πιο αντιπαραγωγικό συναίσθημα – γιατί δεν σε ωθεί καν προς το αντικείμενο της νοσταλγίας σου: Σε παγώνει σε μια νοσηρή παράλυση – ούτε μπροστά ούτε πίσω,

Πως θεραπεύεις την υπερτροφική μνήμη ?

Πως θεραπεύεται η επίμονη ανάγκη αναφοράς σε στιγμές που έχεις ζήσει?

Θυμήθηκα σήμερα το βράδυ ένα τηλέφωνο που έφτασε μέχρι τις ανακοινώσεις ενός αεροδρομίου – 3000 μίλια μακριά…

(και χάρηκα που μπορούσα να πληγώνομαι έτσι βαθιά)

Θυμάμαι να χάνω αεροπλάνα – να έχω τις πτήσεις σαν φιλενάδες μου – το τώρα που γίνεται πάντα..

Θυμάμαι χώρες και πόλεις να ανοίγουν σαν αγκαλιές – που με περίμεναν από καιρό…

Θυμάμαι – θυμάσαι?

Το να θυμάσαι όμως είναι (κακό) υποκατάστατο του να ζεις…

Ο Παυλίδης τραγουδάει

«…Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό, θα μπει στον κήπο αυτό

όλο το φως που υπάρχει

θα 'ρθει, μ' ένα ποδήλατο λευκό, θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό

και θα ρωτάει να μάθει...

Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά, πόσο είχε λείψει εκεί μακριά

ποιος τα φροντίζει τ' άνθη

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς

κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη

μου 'παν σε είδαν πάλι απ' έξω να περνάς και

έπειτα είπαν η αγάπη θα 'ρθει, θα 'ρθει..»

Για κάποιο λόγο αυτό το τραγούδι μου φέρνει στο μυαλό το παραμύθι με τον Εγωιστή Γίγαντα του Oscar Wilde..

Μεθυσμένο βράδυ – Utrechtstraat , 2.02 am, Άμστερνταμ Φλεβάρης 2007…

Πέντε συν ένα

1. Την μόνη φορά που έφαγα σφαλιάρα σχολείο – στην 4^η δημοτικου, όταν παίζαμε πάνω σε κάτι παρατημένα θρανία, δεν τη θυμάμαι καθόλου σαν τιμωρία – τη θυμάμαι σαν την πρώτη έντονη αίσθηση αδικίας στη ζωή μου: Λίγο μετά , η μητέρα μου βρήκε γυρνώντας από τη δουλεία της όλα τα βιβλία που είχε από το πανεπιστήμιο σκισμένα – είχα μόλις τελειώσει τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου…
   
   
2. Παίζω ακορντεόν, πιάνο, κιθάρα και άλτο σαξόφωνο - αλλά τίποτα από όλα αυτά πολύ καλά – πάντα ήθελα να δοκιμάζω πράγματα και μόλις τα μάθαινα λίγο προχωρούσα σε κάτι άλλο: Δεν θα είχα ποτέ την υπομονή να γίνω πολύ καλός σε ένα μουσικό όργανο.
   
   
3. Η μόνη μεταφυσική που έχω είναι ανθρωποκεντρική : Δεν πίστεψα ποτέ σε θείες δίκες και τιμωρίες, αλλά πιστεύω παράλογα και τελείως ακράδαντα πως ότι καλό κάνεις επιστρέφει σε σένα.
   
   
4. Όταν πηγαίναμε διακοπές μικροί με αμάξι και σκηνή, είχα πάντα το κεφάλι έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Τα τελευταία 8 χρόνια που είμαι στην Αγγλία κατά μέσο όρο πετάω μια φόρα το μήνα, αλλά πάντα η στιγμή που πατάω το τελευταίο σκαλί και περνάω από την πόρτα στο αεροπλάνο έχει το ίδιο αποτέλεσμα πάνω μου, όπως όταν έφευγα μικρός διακοπές: Την πατρίδα ποτέ δεν την είδα σαν αξία αλλά καθαρά σαν μια πολύ συγκεκριμένη μορφή νοσταλγίας – που περιγράφεται με ακρίβεια από το σύνθημα σε τοίχο «Η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία»
   
   
5. Θυμάμαι στο υπόγειο του σπιτιού μας , στην 6^η Δημοτικού να κοιτάω πετονιές και παλιές εκθέσεις και να νοσταλγώ την χρονιά που πέρασε – και ταυτόχρονα να σκέφτομαι ότι είναι μαλακία να νοσταλγείς τόσο μικρός – αυτή την αίσθηση υπερτροφική μνήμης προσπαθώ ακόμα – ανεπιτυχώς – να αποβάλλω

+ ένα

1. Μεγάλωσα από το Γυμνάσιο και μεγαλώνω ακόμα με δυο κολλητούς – ο ένας έχει κιόλας μια κόρη – και δεν βλέπω να τους χάνω για πολλά ακόμα χρόνια…

Ευχαριστώ την Trol, Tomboy, Νικολία, Γιώργο Μανουσάκη και Proserpina
για την πρόσκληση!

Τα καρέ για το soundtrack ...

Τότε δεν είχα τρόπο να βάζω μουσική - τώρα βρήκα! (χε χε)

Το μπαράκι στο τέλος του σύμπαντος υπάρχει!

Opposite Erasmus Bruge, 3/2/2007 1:38 pm

Doelen (Film Festival square), 27/1/2007, 3:16 pm

Wiite de Withstraat street 3/2/2007 3:14 pm

Gallery, Wiite de Withstraat street 3/2/2007 2:06 pm

Opposite Centraal Station 27/1/2007 3:06 pm

National Photography Museum 3/2/2007 1:14pm

Πήγα χθες το βράδυ

Και είδα τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα

(από ασφαλή απόσταση )

Είναι στο Rotterdam και λέγεται De Consul - από όπου γυρνάγαμε 5 το πρωί - το τρένο για Αμστερνταμ..

(δεν τολμάω να γράψω για το Ρότερνταμ – ύβρις για κάποιον που το έχει ζήσει τόσο λίγο..)

Απλώς ότι είναι πολύ πιο πραγματική πόλη από το Άμστερνταμ,

Έχει ένα μέρος με την πιο όμορφη μουσική που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια που λέγεται Rotown,

Τα πιο παράξενα , μοντέρνα και μεταμοντέρνο αστικό τοπίο – χωρίς ίχνος γραφικότητας ή τουριστών –

To Ρόττερνταμ Δεν Είναι Γραφικό…

Αλλά είναι πανέμορφο!

Και ένα φεστιβάλ κινηματογράφου που δεν ήταν το καλύτερο – αλλά σίγουρα ενδιαφέρον..

Ευχαριστώ για την ξενάγηση Ν.!