Το Λονδίνο και το θέατρο του – κάθε φορά το National Theatre με κάνει να σκέφτομαι πόσο μια παράσταση για μένα θα κρίνεται με ένα κριτήριο – να μπαίνεις σαν σε μαύρη τρύπα – χωρίς ευκαιρία ή πολυτέλεια να κοιτάξεις τον διπλανό σου – ούτε καν να θυμηθείς πότε ξεκίνησε…
Αρχαίο δράμα…
Δεν είναι το να μεταφέρεις μια παράσταση στο τώρα –
Δεν είναι να προσθέτεις έξυπνες αναφορές στην επικαιρότητα και ενδιαφέρουσες μεταφορές…
Δεν είναι να προσθέτεις γενικά
Είναι να αφαιρείς.
Οτιδήποτε θα μπορούσε να την κάνει ακαδημαϊκή ενασχόληση – να αμβλύνει το κεντρί της…
Βιομηχανικό λιμάνι μιας πόλης ρημαγμένης από τον πόλεμο. Οι γυναίκες που επιβίωσαν περιμένουν να μεταφερθούν σε μια άλλη χώρα. Διοικητικοί υπάλληλοι πηγαινοέρχονται. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, πού ήταν κάποτε Βασίλισσα, βλέπει να παίρνουν από κοντά της όσους της απόμειναν. Η πόλη καίγεται γύρω τους.
Mόνο οι νεκροί δεν έχουν δάκρυα. Είναι πέρα από θρήνους.
Μια παράσταση που σε αρπάζει από τον γιακά- σου σφίγγει το μπράτσο, δεν σε αφήνει να σκεφτείς ..
Η πλαστική σακούλα με τα παπούτσια και το τσαντάκι της δολοφονημένης Πολυξένης… ΄
Οι κρότοι – τα κτήρια που γκρεμίζονται γύρω τους…
Η (ακέραια ακόμα και τρομακτική) απόλυτη δύναμη του όμορφου προσώπου της Ελένης…
Η σπασμένη φωνή της Κασσάνδρας– η άρθρωση που σε κάνει να κλαίς…
Ο χορός των Τρωάδων - σαν σπασμένες κούκλες σε τζάζ του μεσοπολέμου – με άγρια, σχεδόν σχιζοφρενική φιλαρέσκεια. – σαν θύμα σε τροχαίο που βάζει το αίμα του για ρούζ στον καθρέφτη...
Οι στρατιώτες – όχι στρατιώτες, δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς κακία, χωρίς πάθος, αποτελεσματικοί και άχρωμοι – μεσήλικες με κοιλίτσα που θέλουν να τελειώνουν, να γυρίσουν στις οικογένειες τους – απόλυτα αληθινοί – απόλυτα τρομακτικοί – «ναζί που αγαπάνε τα παιδιά τους» - the banality of evil κατά Αrendt …
Η βροχή που πέφτει στην τελευταία σκηνή…
Ένα έργο για τον πόλεμο – τους τρόπους που μπορεί η πατρίδα, η τιμή, οι υψηλές ιδέες να σκοτώνουν …
Από μια χώρα που έχει τους στρατιώτες της στο Ιράκ
(γραμμένο σε μια άλλη πόλη/χώρα, που ετοιμαζόταν να στείλει στρατιώτες στη Σικελία, και είχε μόλις σκοτώσει τον εαυτό της στη Μήλο)
Και μια ακόμα φορά που καταλαβαίνω πόσο χρωστάω σε αυτήν την πόλη….
