Delayed re – entry..

2 months p.A.

5 Απρίλη 2008

Antonio Carlos Jobim airport – Rio de Janeiro - ποτάμι του Ιανουαρίου

– River of January

Το πιο πλατύ χαμόγελο – πάντα στις εσωτερικές / διεθνείς πτήσεις, όταν μοιράζεσαι το αεροπλάνο, αλλά όχι και τον τελικό προορισμό με commuters..

My widest smile, always in the domestic / international flights, when you share with commuters the plane – but not the final destination…

2 πμ

2pm

Ξεχασμένος στο αεροδρόμιο του Sao Paulo – 3 ώρες καθυστέρηση..

Forgotten in Sao Paulo airport – 3 hours delay

Ρίο – η πιο εντυπωσιακή πόλη που έχεις δει ποτέ –

Rio – the most impressive city you have ever seen -

η ζούγκλα στο κέντρο της πόλης – σαν μεταφορά ...

the jungle in the centre of the city – like a metaphor

οδηγώντας στην κεντρική αρτηρία , καθώς μπαίνεις σε τούνελ , σαν να μπαίνεις στην σκοτεινή καρδιά του Corcovado...

driving in the central artery, you enter a tunnel, and it feels as if you are entering the
dark heart of Corcovado..

Όπως η Πόλη που ζει και αναπνέει από τη θάλασσα που την διασχίζει, το Ρίο ζει και αναπνέει από τα βράχια που είναι σπαρμένα στο κέντρο του…

Just as Istanbul lives and breathes through the sea that runs through it, Rio lives and breathes through the rocks scattered in its midst

Επιστρέφοντας το βράδυ από Santa Tereza, διασχίζοντας το ολόφωτο κέντρο , κάτω από τα βράχια, βλέπεις πολλά μικρά φωτάκια πιο ψηλά, μετα τη σκοτεινή ζώνη – οι φαβέλες –και είναι σαν τα μάτια των λύκων που παραμονεύουν από απόσταση το θύμα τους…

Returung from Santa Tereza, riding through the brightly lit town center, you raise you head and can see small hovering lights - the favelas– and they look like the eyes of wolves, stalking their victim from a distance…

Περήφανο αφιέρωμα του Vieja (Βραζιλιάνικου Newsweek ή Bussiness Weekly) στην ανερχόμενη μεσαία τάξη, που πια είναι το 10 % του πληθυσμού, και καταναλώνει – αγοράζει αυτοκίνητο, έχει υπολογιστή και πάει διακοπές…

Μόνο που η μεσαία τάξη ορίζεται με μισθούς από 400 εώς 1085 reais – δηλαδή από 150 – 400 ευρώ...

Και το 85% σφίγγει τα δόντια με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα..

Και οι τιμές όπως στην ελλάδα – αλλά σε ευρώ.. εισιτήριο για αστικό λεωφορείο 2.5 reais περίπου 1 ευρώ…

Vieja (the Brazilian Newsweek or Business weekly) proudly ran a feature about the rising “new” middle class, which now comprises almost 10% of the total population and is consuming habits: They buy cars, own home computers and go on holidays

One detail : Middle class is defined by income between 400 to 1085 reais (equivalent to 150-400 euros)

And 85% of the population tries to survive with less

With prices that are no different from Greece - a bus ticket for 2.5 reais – about 1 euro

Είναι άραγε πιο επώδυνο να είσαι φτωχός στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου – η παρηγοριά? Το ποδόσφαιρο και η σάμπα – είναι η αξιοπρέπεια που τους έχει απομείνει – ή ένας βολικός τρόπος για να κρατιούνται κάτω, στο χώμα?

Is it worse to be poor in the most beautiful city of the world – or is it a consolation?

Football and samba – is it their remaining dignity– or a convenient way to keep them weak and under control?

Στις εφημερίδες πρώτη είδηση η επιδημία κίτρινου πυρετού στα περίχωρα του Ρίο– η πιο μεγάλη που έχει γνωρίσει η χώρα εδώ και πολλά χρόνια… Μια αρρώστια θανατηφόρα – που αντιμετωπίζεται με απλό προληπτικό εμβολιασμό - και φέρνει στο μυαλό κεντρική αφρική και υπανάπτυξη που πάει δεκαετίες πίσω...

On the newspapers’ front page an epidemic of yellow fever in the suburbs of Rio – the biggest the country has known for years.. A potential deadly disease, easily prevented by vaccination – its resurgence makes you think of Africa and underdevelopment that brings you back to the 50’s

Αλλά στην Ipanema η άρχουσα τάξη πηγαίνει σε bistrot και μπαράκια που θα μπορούσαν να είναι στο Kensington ή στο Milano..

Σπίτια με πολύ ψηλούς φράκτες παντού – ένοπλοι αστυνομικοί– και όλοι οι βραζιλιάνοι που γνώρισες, στο Λονδίνο, στο Αμστερνταμ, στη Φλοριανόπολη σε προειδοποιούν – «Το Ριο είναι επικίνδυνο – να προσέχεις..»

But in Ipanema the upper classes go to bistrots and bars that could have been in Kensington or Milan

High fences everywhere and armed guards – and all the Brazilians you met, in London, in Amsterdam or in Florianopolis warn you’- “Rio is dangerous – be careful!”

Η λατρεία του σώματος – σαν μια άλλη θρησκεία - το δικό τους όπιο των λαών – η πατρίδα της πλαστικής χειρουργικής..

The cult of body – like a different religion – a very brazilian“opium for the masses” – the home of plastic surgery

Γ

Γιατί δεν επαναστατούν? Γιατί δεν κατεβαίνουν από τις φαβέλες να κάνουν την πόλη ξανά δική τους – να πάρουν από τους πλούσιους ότι δικαιούνται? Είναι ο φόβος απέναντι στους ένοπλους? Είναι η ελπίδα κάποτε να μοιραστούν το όνειρο?

Why don’t they revolt? Why don’t they descend from the favellas and reclaim their city – take back what belongs to them? What holds them back - Is it fear – or the hope that sometime they may share the dream?

Σκηνές από Βραζιλία..

- Ξαφνική μπόρα στη Lapa (το Hoxton του Ριο – η το ανάποδο ..), μιάμιση το πρωί: Εκατο άτομα βρίσκουν καταφύγιο σε υπόστεγο βενζινάδικου – ένα αμάξι με δυνατά ηχεία και ανοιχτό καπό- Baile funk – ο κόσμος χορεύει..

- Οι παραλίες (Copacabana , Ιpanema, Leblon) δεν είναι εκδρομή και διακοπές – είναι οι πλατείες και τα πάρκα του Ρίο / φαντάσου τις αμμουδιές της Κεφαλονίας στην Ομόνοια – τα πάρκα του Λονδίνου.

Scenes from Brazil

- Sudden rain in Lapa (Rio’s Hoxton – or vice versa..) 1:30 in the morning. A hundred people take refuge under the roof of a petrol station – a car with loud speakers and open roof – Baile Funk –10 minutes later everyone is dancing

- The beaches (Copacabana, Ipanema, Leblon) are not made for vacations and excursions – they are the parks and piazzas of Rio / imagine the beaches of Kefalonia in Omonia – London’s parks

Ο Χριστός του Corcovado (με γυρισμένη την πλάτη) δεν ατενίζει την πόλη από ένα μακρινό vantage point. Ο βράχος (και η ζούγκλα που τον περιβάλλει) είναι στο κέντρο της πόλης..

Jesus of Corcovado (his back turned) does not face the city from a distant vantage point. The rock (and the surrounding jungle) are in the center of the city.

ΥΓ

(Και για να παινέψουμε λίγο και το σπίτι μας) - εκδόθηκε η ανθολογία Ενδοσκεληδόν του Σπύρου Λαζαρίδη, με έργα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας που έχουν να κάνουν με τη μοτοσυκλέτα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες (και) του υποφαινόμενου..:)

Κριτικές για το βιβλίο απο

Ελευθεροτυπία

Το Βήμα

και

Μακεδονία

για καλοκαιρινο διάβασμα, αγορά στο κλίκ

...αλλά ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση...

Ξυπνάς ιδρωμένος, με την αίσθηση του κενού ..

αλλά δεν ήταν όνειρο , δεν υπάρχει κρεββάτι

– η πτήση είναι αληθινή και συνεχίζεται...

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην ελεύθερη πτώση και στην πτήση?

Η ίδια αίσθηση ελευθερίας, ο ίδιος αέρας που σου χαϊδεύει το μάγουλο, η ίδια γη από ψηλά...

Κάποιος είχε πει – δεν είναι τη πτώση που πρέπει να φοβάσαι, είναι το έδαφος...

Σαν μαύρο κουτί αεροπλάνου, αναλύεις τις τελευταίες μέρες, τις τελευταίες βδομάδες («σαν την στραβοτιμονιά πριν από το δυστύχημα, αλλά προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση»).. πως θα μπορούσες να το είχες προβλέψει – που ήταν κρυμμένη η νομοτέλεια του?

(γιατί δεν μπορείς να πιστέψεις, όπως ακριβώς με τις μεγάλες καταστροφές ότι μπορεί να ήταν τυχαίο – «δεν το χωράει το μυαλό σου», όπως με τα θαύματα, τους λιμούς, τους σεισμούς και τις θεομηνίες...)

Σε κάποια υπόγεια δεμένα, σκυλιά οσμίζονταν αυτό που θα έρχονταν και έσκουζαν τραβώντας τις αλυσίδες τους – ένα σμήνος από αποδημητικά πουλιά ξαφνικά, ανεξιχνίαστα άλλαξε κατεύθυνση και τράβηξε για το Βορά – οι σαύρες βγήκαν από τις τρύπες τους...

National Theatre / Women of Troy

Το Λονδίνο και το θέατρο του – κάθε φορά το National Theatre με κάνει να σκέφτομαι πόσο μια παράσταση για μένα θα κρίνεται με ένα κριτήριο – να μπαίνεις σαν σε μαύρη τρύπα – χωρίς ευκαιρία ή πολυτέλεια να κοιτάξεις τον διπλανό σου – ούτε καν να θυμηθείς πότε ξεκίνησε…

Αρχαίο δράμα…

Δεν είναι το να μεταφέρεις μια παράσταση στο τώρα –

Δεν είναι να προσθέτεις έξυπνες αναφορές στην επικαιρότητα και ενδιαφέρουσες μεταφορές…

Δεν είναι να προσθέτεις γενικά

Είναι να αφαιρείς.

Οτιδήποτε θα μπορούσε να την κάνει ακαδημαϊκή ενασχόληση – να αμβλύνει το κεντρί της…

Βιομηχανικό λιμάνι μιας πόλης ρημαγμένης από τον πόλεμο. Οι γυναίκες που επιβίωσαν περιμένουν να μεταφερθούν σε μια άλλη χώρα. Διοικητικοί υπάλληλοι πηγαινοέρχονται. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, πού ήταν κάποτε Βασίλισσα, βλέπει να παίρνουν από κοντά της όσους της απόμειναν. Η πόλη καίγεται γύρω τους.

Mόνο οι νεκροί δεν έχουν δάκρυα. Είναι πέρα από θρήνους.

Μια παράσταση που σε αρπάζει από τον γιακά- σου σφίγγει το μπράτσο, δεν σε αφήνει να σκεφτείς ..

Η πλαστική σακούλα με τα παπούτσια και το τσαντάκι της δολοφονημένης Πολυξένης… ΄

Οι κρότοι – τα κτήρια που γκρεμίζονται γύρω τους…

Η (ακέραια ακόμα και τρομακτική) απόλυτη δύναμη του όμορφου προσώπου της Ελένης…

Η σπασμένη φωνή της Κασσάνδρας– η άρθρωση που σε κάνει να κλαίς…

Ο χορός των Τρωάδων - σαν σπασμένες κούκλες σε τζάζ του μεσοπολέμου – με άγρια, σχεδόν σχιζοφρενική φιλαρέσκεια. – σαν θύμα σε τροχαίο που βάζει το αίμα του για ρούζ στον καθρέφτη...

Οι στρατιώτες – όχι στρατιώτες, δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς κακία, χωρίς πάθος, αποτελεσματικοί και άχρωμοι – μεσήλικες με κοιλίτσα που θέλουν να τελειώνουν, να γυρίσουν στις οικογένειες τους – απόλυτα αληθινοί – απόλυτα τρομακτικοί – «ναζί που αγαπάνε τα παιδιά τους» - the banality of evil κατά Αrendt …

Η βροχή που πέφτει στην τελευταία σκηνή…

Ένα έργο για τον πόλεμο – τους τρόπους που μπορεί η πατρίδα, η τιμή, οι υψηλές ιδέες να σκοτώνουν …

Από μια χώρα που έχει τους στρατιώτες της στο Ιράκ

(γραμμένο σε μια άλλη πόλη/χώρα, που ετοιμαζόταν να στείλει στρατιώτες στη Σικελία, και είχε μόλις σκοτώσει τον εαυτό της στη Μήλο)

Και μια ακόμα φορά που καταλαβαίνω πόσο χρωστάω σε αυτήν την πόλη….