Λίγο μετά την επιστροφή από τη Βηρυττό ..
Οι φωτογραφίες που τράβηξα…
Δύσκολο να τα βάλεις όλα σε μια σειρά – μόλις 5 μέρες, έχοντας διαβάσει πολλά (Robert Fisk, Pity the Nation και The War for Civilisation)…
Πήγαμε όταν άρχιζαν οι αψιμαχίες στα προσφυγικά στρατόπεδα στην Τρίπολη – και μας υποδέχτηκαν με (χωρίς τραυματίες ευτυχώς) βόμβες στο shopping mall…
Πώς να τα βάλεις σε σειρά?
Όπως και σε μας – κάθε αφήγηση της ιστορίας του Λιβάνου είναι εν δυνάμει πολιτική / πολεμική ενέργεια..
Φοίνικες – μια ιστορία ταξιδευτών που πάει πολύ πίσω, σε όλη τη Μεσόγειο …(Αλλά και πάλι και η διεκδίκηση αυτής της ταυτότητας σημαίνει χριστιανός – και άρνηση του αραβικού χαρακτήρα τους…)
Σύριοι – ένα κράτος που έγινε από τους Γάλλους για να τιμωρήσει την ανυπότακτη Συρία – παίρνοντας το κομμάτι δυτικά της κοιλάδας Μπεκάα και ενώνοντας το με το χριστιανικό κομμάτι του βόρειου Λιβάνου…
Δεκάδες θρησκείες και λαοί – Χριστιανοί Καθολικοί, Χριστιανοί Μαρωνίτες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι Σύριοι και Χριστιανοί Ορθόδοξοι Ελληνόφωνοι, Μουσουλμάνοι Δρούζοι, Μουσουλμάνοι Σουνίτες, Σιίτες και Αλαβίτες..
Τριάντα χρονια πολέμων ..
Ο χριστιανός ταξιτζής που μας πάει στο Baalbeck – “οι μουσουλμάνοι είναι απολίτιστοι και αμόρφωτοι..»
Ο κέδρος του Λιβάνου (που πλέον σχεδόν δεν υπάρχει – προστατευόμενο είδος στα βουνά του βορρά) – στυλιζαρισμένο σύμβολο – με αιχμές που παραπέμπουν στην νεοφασιστική ιδεολογία των Φαλαγγιτών….
Ο κατακόρυφος ήλιος και οι παράξενες σκιές από τα πουλιά στο Baalbeck – ναός του Βαάλ – Ηλιόπολις μετά από τους έλληνες και τους ρωμαίους – στη Hizbollah – land, με DVD του Nasrallah και της (πανταχού παρούσας, μοναδικού ατόμου που μπορεί να ενώσει χριστιανούς και μουσουλμάνους) Feyrouz..
Η υπνοβατική σχεδόν αίσθηση των κατοίκων της Βηρυτού – σαν να μην ελέγχουν τη ζωή τους πλέον – «μπορεί να γίνει πόλεμος ξανά» «θέλουν να μας κάνουν να πολεμήσουμε ξανά μεταξύ μας» - σαν να παίζουν όλοι σε μια ταινία χωρίς να έχουν γράψει τους ρόλους…
Το κορίτσι με την αμερικάνικη προφορά στο White Club, στον 20ο όροφο, με τη Hariri – Land, το ξαναχτισμένο από την αρχή πανάκριβο κέντρο – κομψό σαν να είναι στο κέντρο της Γενεύης – και το ίδιο άψυχο..
Το πόσο μακριά από τα στερεότυπα είναι οι Shia και η Hezbollah – το κορίτσι στο μπαρ με την λονδρέζικη προφορά και τις αγγλικές ρίζες που εξηγούσε πόσο αστείοι είναι οι διαχωρισμοί…
Αλλά η πόλη ακόμα καπνίζει - μια ιστορία γραμμένη με σφαγές που απαντήθηκαν με άλλες σφαγές – οι Μουσουλμάνοι στην Καραντίνα, οι Χριστιανοί στη Σαμπρα και Σατίλα ..
Και πόσο όμορφος λαός είναι – σχεδόν μοιραία όμορφος, σαν να διαπράτει ύβρη..
Τρια εκατομμύρια Λιβανέζοι στη χώρα τους – 16 εκατομμύρια στις 4 γωνίες του κόσμου…
Τα μπαράκια στην Aσράγια – το μπαρ Prague – ο τρόπος που είπαν φοβισμένα «κλείνουμε νωρίς σήμερα» και το λεύκωμα με ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τους φαλαγγίτες- σαν ένα απλό 70s coffee table book – “ένα ευρωπαϊκό ανάχωμα ανάμεσα στους άραβες – η αισθητική της εθνοκάθαρσής…
Σαν μια σχέση που θέλουν να κρατήσουν ζωντανή – λογικά και ώριμα έχουν αποφασίσει ότι αξίζει να προσπαθήσουν – αλλά χωρίς τον δύσκολο τρόπο της αναζήτησης και αυτογνωσιας – απλώς διακριτικά αποφεύγοντας αναφορές σε ότι τους χωρίζει – και κρατώντας όλα τα ενθύμια από τις άλλες τους σχέσεις – βραδυφλεγείς βόμβες, έτοιμες να τινάξουν στον αέρα ανά πάσα στιγμή τα πάντα…
