Έναν μήνα μετά –
Σύμφωνα με φήμες - η ζωή υπάρχει πέρα από τα μπλόγκς –
Και η δική μου εισέβαλε πολύ πιο έντονα από ότι περίμενα γυρνώντας στην Αγγλία –
(πολύ) δουλειά καθημερινά – και πολλοί οι φίλοι που είχα χάσει για έξι μήνες –
Τον ένα μήνα από το τελευταίο πόστ μου, ξανα ανακάλυψα πόσο μου είχε λείψει το Λονδίνο και οι φίλοι μου – και οι περισσότερες μέρες περνούσαν χωρίς ουτε καν μια ώρα που να είμαι μόνος –
(και μου άρεσε αυτό!)
Και στο Λονδίνο πάει πολύ το global warming :) - από εδώ και πέρα θα έχει συνέχεια καλοκαίρι –
Αλλά εγώ καταλαβαίνω τώρα πόσο την πόλη αυτή, όπου ήρθα για «δουλειά», μετά από 8 χρόνια, σίγά – σιγά την συνήθισα – όπου η συνήθεια μπλέκεται με την αγάπη τόσο που δύσκολα τις ξεχωρίζεις –
Όταν μπορείς να δείς ολοκάθαρα όλα τα άσχημά της – την βρωμιά, την μισθοφόρο ψυχή της, την εξουθενωτική της ταχύτητα –
Αλλά ,
Τατυτόχρονα την δικαιολογείς για όλα αυτά – και στέκεσαι στα καλά της – την ζωντάνια, την νεανική της ψυχή, το πόσο ανοιχτή είναι σε όλες τις χώρες και τις ηπείρους, το πόσο απόλυτα σύγχρονη είναι…
Δεν άλλαξα – ακόμα θυμάμαι πολύ καλά το πόσο με ενοχλούσε η αδυναμία των άγγλων να διασκεδάσουν χωρίς να γίνουν λιώμα – αλλά, τώρα μπορώ να δώ μια (αναρθρή αλλά υπαρκτή) τάση προς την φυγή, την έκτσταση - πίσω από αυτό ..
Ναι – ακόμα με ενοχλεί η υπερβολική τους ευγένεια – το sorry και το thank you που επαναλαμβάνονται ως μάντρα, είς το άπειρο – (αλλά τώρα , χωρίς να το συμμερίζομαι, μου φαίνεται σαν απαραίτητο λιπαντικό σε σχέσεις που πολύ συχνά είναι σκληρές και τραχείς στην καθημερινότητα τους…
Η εκκεντρικότητα τους – η ανάγκη στο δρόμο να γελάσουν – να αισθανθούν για λίγο κοντά σε κάποιον – το πόσο εύκολα τους κερδίζεις αν αποφασίσεις για λίγο (στο εξωτερικό ιατρείο για οαράδειγμα ) – να ενδιαφερθείς λίγο για αυτούς – να τους κοιτάξεις λίγο πιο πολύ στα μάτια…
Πάντως – αν με τα μπλόγκς είχα και μόνο γνωρίσει τα παιδιά από τα καπέλλα – θα αξιζε που το έφτιαξα – και έσtω και καθυστερημένα, 1 μήνα μετά, ένα μεγάλο ευχαριστώ, και ένα συγνώμη για την εξαφάνιση, σε όλους όσους με δέχτηκαν σαν παλιό φίλο, σαν να με ήξεραν τόσο καλά, εκείνο το βράδυ στα εξάρχεια – και το CD - που είναι το μόνο που ακούω – σε αμάξι και σπίτι – εδώ και ένα μήνα..
(Γραμμένο στο αεροπλάνο προς Βηρυτό – αλλά αυτό είναι θέμα άλλου πόστ!)
Καλώς σας ξαναβρήκα!
